Pomnik Skandynawskiego Króla z Darłowa

Unia kalmarska została zawarta latem 1397 na zamku w Kalmarze pomiędzy Danią, Szwecją i Norwegią    Trzy państwa skandynawskie zostały zjednoczone pod berłem jednego monarchy. Pierwszym królem unijnych państw został Eryk Pomorski, urodzony w Darłowie. Państwa unijne zobowiązały się do wspólnego prowadzenia wojen. Formalnie zachowały niezależność, lecz decydująca rola przypadła Danii. Był to ówcześnie najpotężniejszy sojusz północnej Europy. Obok katedry Najświętszej Maryi Panny w Viborgu odnajdziemy pomnik Eryka Pomorskiego (Bogusława)

Książę pomorski Bogusław z dynastii Gryfitów urodził się w 1382 roku na zamku w Darłowie, ówczesne Księstwo Słupskie. Jego babką ze strony matki była księżniczka duńska: Ingeborga, siostra Małgorzaty I - władczyni Danii. Małgorzata, postanowiła adoptować swego krewnego z Pomorza. Na początku grudnia 1388 roku książę słupski Warcisław VII pożegnał swojego 6-letniego syna i wysłał go do ówczesnej stolicy Danii Roskilde, na dwór królewski. Tam Bogusław otrzymał staranne wykształcenie i zmieniono mu imię na bardziej “skandynawskie”: Eryk. Małgorzata podjęła decyzję, że to właśnie on w przyszłości będzie rządził Skandynawią.

17 czerwca 1397 roku w Kalmarze oficjalnie przyznano Erykowi tytuł króla Danii, Szwecji i Norwegii. W 1429 roku Eryk Pomorski wprowadził w mieście Helsingør cła dla wszystkich statków przepływających przez Cieśninę Øresund, zatwierdzając tym morskie panowanie Duńczykow nad Bałtykiem do drugiej połowy XIX wieku. Dzięki Erykowi skarb państwa duńskiego był przez ponad 400 lat zasilany pokaźnymi sumami z ceł morskich.

W latach 1423–1425 Eryk udał się z pielgrzymką do Ziemi Świętej, wracając król zatrzymał się w Krakowie, gdzie z innymi władcami wziął udział w uroczystościach koronacyjnych czwartej żony króla Władysława Jagiełły – Zofii. Eryk pertraktował z Władysławem Jagiełłą doprowadzenie do związku unii skandynawskiej (kalmarskiej) i unii polsko - litewskiej. W ramach tego proponował nawet królowi polskiemu zawarcie związku małżeńskiego najstarszej córki Jagiełły, Jadwigi, ze swym kuzynem, księciem pomorskim Bogusławem IX. Tegoż Bogusława chcial Eryk pozostawić w Danii jako swego następcę.

Eryk Pomorski miał wielu zwolenników, ale więcej przybywało mu przeciwników z powodu nieudanych prób podporządkowania sobie południowej Jutlandii i z powodu niedopuszczania szlachty do wpływów politycznych w królestwie. Szwedzka szlachta zbuntowała się przeciwko niemu. To było bezpośrednim powodem, że zdetronizowany opuścił królestwo i przez kilka lat przebywał w zamku na wyspie Gotland, a później w 1449 roku wrócił do Darłowa.

Erykowi pozostało zatem piractwo, w czym był całkiem dobry. Tak sparaliżował handel państw unijnych, że same proponowały mu oddanie Gotlandii. Ex-król uznawał i tak ją za swoją, więc takiej łaski nie potrzebował. W odpowiedzi nasilił tylko swoje łupieżcze napady. Dzięki temu zyskał przydomek „Ostatniego Wikinga Bałtyku”. W Darłowie rozbudował Zamek Książąt Pomorskich i objął rządy po Bogusławie IX nad słupską dzielnicą Pomorza. Eryk zmarł 16 czerwca 1459. Były król Danii, Szwecji i Norwegii przed śmiercią przekazał księżniczce Zofii i Erykowi II skarb, składający się z kosztowności przywiezionych z Danii oraz zdobytych podczas korsarskich wypraw. Późniejsi królowie duńscy czynili wielkie starania o odzyskanie skarbu, który uważali za swoją własność. Co się stało ze skarbem, tego do dziś nie wiadomo. Obecnie król Eryk jest pochowany w kościele pw. Matki Bożej Częstochowskiej w Darłowie, gdzie można zobaczyć jego grobowiec, wystawiony w XVIII wieku.

#ZwiedzajDanię